محمود بن حسن وراق
محمود بن حسنِ وَرّاق با کُنیهٔ ابوالحسن و شهرت‌های نَسّاخ و بغدادی (؟ -۸۴۴م) شاعر ایرانی در دورهٔ اول عباسی بود. او دوست عاصم بن وهب بود که هر دو به «زیاده‌روی در شرب خمر و معاصی» شهرت‌یافتند. او کنیزی ادبیات‌دان به نام «سَکَن» داشته اشت. بیشتر شعر او در ادب، مواعظ، حمکت و مثل است که «در این فن از صالح بن عبدالقدوس پس افتاده است.» غزلیاتی نیز از او برجای مانده است.[1][2] دیوان اشعار او در سال ۱۹۹۱م گردآوری، بازبینی و چاپ شد.[3]
| محمودِ ورّاق | |
|---|---|
| زادهٔ | ؟ بغداد |
| درگذشت | ۸۴۴م/ ۲۳۰ق بصره |
| پیشه | شاعر |
| سبک | دورهٔ اول عباسی |
منابع
- فروخ، عمر (۱۹۸۶). تاریخ الأدب العربی (PDF). ۲. بیروت: دارالعلم للملایین. ص. ۲۳۶.
- ابن شاکر کتبی، محمد (۱۹۷۳). فوات الوفیات. ۲. بیروت: دار صادر. ص. ۲۵۶.
- قصاب، ولید (۱۹۹۱). دیوان محمود الوراق (PDF). عجمان: مؤسسة الفنون. دریافت‌شده در ۷ دسامبر ۲۰۱۶.
.jpg.webp)
.svg.png.webp){kind=small}
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.