محیی‌الدین شهرزوری
محیی‌الدین شهرزوری (۱۱۱۶-۱۱۹۰م) (نسب: محمد بن عبدالله بن قاسم بن مظفّر شهرزوری) قاضی، کاتب و شاعر عربی در سدهٔ ششم هجری بود.[1][2][3][4][5]
| محیی‌الدین شهرزوری ابوحامد محمد بن محمد شهرزوری | |
|---|---|
| زادهٔ | ۱۱۱۶م/۵۱۰ق موصل |
| درگذشت | ۱۸ ژوئیه ۱۱۹۰م / ۱۴ جمادی‌الثانی ۵۸۶ق |
| پیشه | شاعر و کاتب |
| آثار | اشعار |
زندگی
در سال ۱۱۱۶م/۵۱۰ق در موصل زاده شد.[1] نخست از عموی پدرش «ابوبکر بن قاسم» دانش آموخت و به بغداد رفت. آنجا نزد یکی از شاگردانش غزالی فقه آموخت. به منصبِ قضاوت موصل رسید. به شام رفت و قضاوت آنجا را به نیابت از پدرش گرفت. در رمضان ۵۵۵ق، قاضی حلب شد.[1]
پس از درگذشت پدرش، نزد امیرِ حلب، جایگاهش بالا رفت. تا حدی که در شعبان ۵۷۳ق/۱۱۷۸م تدبیر امور سرزمین حلب به او تفویض شد. پس از این، شهرزوری خانه‌نشین شد و به موصل بازگشت.[1]
در موصل، منصب قضاوت را عهده‌دار شد و به تدریس نیز پرداخت؛ در مدرسه‌ای که پدرس ساخته بود. همچنین در مدرسهٔ نظامیه نیز تدریس داشت. چندی امور موصل به او تفویض شده بود، از سوی امیر آن.[1]
محیی‌الدین شهرزوی در ۱۸ ژوئیه ۱۱۹۰م / ۱۴ جمادی‌الثانی ۵۸۶ق درگذشت.[1]
منابع
- فروخ، عمر (۱۹۸۴). تاریخ الأدب العربی (PDF). سوم. بیروت: دارالعلم للملایین. صص. ۳۹۹. تاریخ وارد شده در
|سال=را بررسی کنید (کمک) - حنبلی، ابن عماد (۱۹۸۶). شذرات الذهب. ۴. دمشق: دار ابن کثیر. ص. ۲۸۷. تاریخ وارد شده در
|سال=را بررسی کنید (کمک) - زرکلی، خیرالدین (۲۰۰۲). الأعلام (به عربی). ۷. بیروت: دارالعلم للملایین. ص. ۲۵۳. تاریخ وارد شده در
|سال=را بررسی کنید (کمک) - صفدی، صلاح‌الدین. الوافی بالوفیات. ۱. ص. ۲۱۰.
- ابن خلّکان، احمد (۱۹۷۲). وفیات الاعیان. ۲. بیروت: دار صادر. ص. ۲۶۳. تاریخ وارد شده در
|سال=را بررسی کنید (کمک)
.jpg.webp)
.svg.png.webp){kind=small}
