ابن خطیب داریا
ابن خطیب داریا (۱۳۴۴م-۱۴۰۷) (نسب کامل» جمال‌الدین ابوالمعالی ابوعبدالله محمد بن احمد بن سلیمان بن یعقوب انصاری نیشابوری دمشقی)، لغوی، فقیه، شاعر شامی بود. نام او محمد بن احمد بود و از روی شهرت پدرش که خطیبِ داریا بود، به ابنِ خطیب داریا مشهور گشت.[1]
| ابن خطیب داریا جمال‌الدین ابوالمعالی ابوعبدالله محمد | |
|---|---|
| زادهٔ | ۴ اوت ۱۳۴۴م/ ۱۵ ربیع‌الاول ۷۴۵ق داریا، روستایی در شام |
| درگذشت | اوت ۱۴۰۷/ ربیع‌الاول ۸۱۰ق بیسان، اردن |
| نژاد | عرب شامی |
| پیشه | لغوی، ادیب، علوم نقلی و عقلی |
| آثار | الإمتناع بالإتباع، الأمداد فی الأضداد، محبوب القلوب و ملاذ الشواذ، طرف اللسان بطرق الزمان، تحصیل الأدوات بتفصیل الوفیات، مطالب المطالب، طرح الخصاصة بشرح الخلاصه |
منابع
- فروخ، عمر (۱۹۸۴). تاریخ الأدب العربی. سوم. بیروت: دارالعلم للملایین. ص. ۸۲۸. تاریخ وارد شده در
|سال=را بررسی کنید (کمک)
پیوند به بیرون
 |
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ ابن خطیب داریا موجود است. |
.jpg.webp)
.svg.png.webp){kind=small}
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.