عبدالقاهر جرجانی
عبدالقاهر بن عبدالرحمان ابوبکر جرجانی (۴۰۵/ ۱۰۱۴ –۴۷۴ق/ ۱۰۸۱ق) زبانشناس و ادیب (در زبان عربی) ایرانی در سدهٔ پنجم هجری و از نخستین پایهگذاران علم معانی و بیان است.[1][2][3] از زندگی او اطلاع چندانی در دست نیست. او در جرجان به دنیا آمد و خانواده او ایرانی بودند. جرجانی در همان شهر نزد ابوالحسین محمدبن حسن فارسی نحو آموخت. پس از مرگ استادش، در جرجان به تدریس پرداخت و در آنجا شاگردان بسیاری داشت. احمدبن عبداللّه مهابادی، ابوالحسن علیبنمحمد فصیحی، فضلبن اسماعیل تمیمی، محمدبن احمد ابیوردی، احمدبن ابراهیم شَجَری و خطیب تبریزی از شاگردان او بودند. او به عربی شعر میسرود و به گفته فیروزآبادی اشعار فراوانی داشت. او آثاری در زمینه علوم بلاغی برای اثبات اعجاز قرآن تألیف کرد. او همچنین به رابطه میان علم نحو و معنی پرداختهاست.[1]
آثار
- اسرارالبلاغة
- دلائل الاعجاز
- الرسالة الشافیة
- العُمْدَه
- المغنی
- المُقْتَصِد
- الایجاز
- التکملة
- التذکرة
- الجمل
منابع
- مدخل «عبدالقاهر جرجانی» در دانشنامه جهان
- عبد القادر جرجانی و اسرار البلاغهء او
- فروخ، عمر (۱۹۸۴). تاریخ الأدب العربی (PDF). سوم. بیروت: دارالعلم للملایین. صص. ۱۸۳.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.