ابن ناهوج اسکافی

ابوالبدر حسن بن علی اسکافی شهرت‌یافته به ابن ناهوج اسکافی (۱۱۳۵-۱۲۰۰م) ادیب و کاتب عربی در سدهٔ ششم هجری بود.[1][2][3][4] از مقام‌داران بالای دیوان انشاء (به‌عربی: مُتَصرّف) در بغداد به‌شمار می‌رفت. شعر غزلی سرود که شوق به سرزمین‌های حجاز موضوع آن است، در ترسّل نوآور بود، نوشته‌هایی نیکو از او در ادبیات و نحو به‌جای مانده است.[3]

ابن ناهوج اسکافی ابوالبدر حسن بن علی اسکافی
زادهٔ	۱۱۳۵م/۵۲۹ق بغداد
درگذشت	ژوئیه ۱۲۰۰م/رمضان ۵۹۶ق قاهره
محل زندگی	عراق، مصر
پیشه	رساله‌نویس، مُتصرّف، ادیب، شاعر

زندگی

ابن ناهوج در ۱۱۳۵م/۵۲۹ق به بغداد زاده شد؛ در محلهٔ باب‌الأزح در شرق بغداد. اصالتاً از اسکاف، از نواحی نهروان، نزدیکی واسط بود. نحو را نزد ابوالحسن بن خشّاب خواند. در ۱۱۷۶م/۵۷۲ق به حج رفت و مجاور مکه شد.[3] ابن ناهوج در ولایت‌های گوناگون جابجا می‌شد. در رمضان ۵۸۶ق، در دیوان ناصر، خلیفهٔ عباسی، سِمَتِ مُشرف به او داده شد. دو سال بعد عزل شد. در سال ۵۸۹ق دوباره به حج رفت و مدتی مجاور شد. سپس به شام رفت و ساکن حلب شد. در جمادی‌الثانی ۵۹۲ق به مصر کوچید. میان او و قاضی الفاضل مراسلات (نامه‌نگاری ادبی) جریان داشت.[3] ابن ناهوج در مصر در رمضان ۵۹۶ق/ژوئیه ۱۲۰۰م درگذشت.[3]

منابع

1. سیوطی، جلال‌الدین (۱۹۹۳). بغیة الوعاة فی طبقات اللغویین و النحاة. دوم. بیروت: دارالغرب الإسلامی. از پارامتر ناشناخته |= صرف‌نظر شد (کمک); تاریخ وارد شده در |سال= را بررسی کنید (کمک)
2. حموی، یاقوت (۱۹۹۳). معجم الأدباء. نهم. بیروت: دارالغرب الإسلامی. تاریخ وارد شده در |سال= را بررسی کنید (کمک)
3. فروخ، عمر (۱۹۸۴). تاریخ الأدب العربی (PDF). سوم. بیروت: دارالعلم للملایین. صص. ۴۱۴. تاریخ وارد شده در |سال= را بررسی کنید (کمک)
4. زبیری، ولید (۲۰۰۳). الموسوعة المیسرة فی تراجم أئمة التفسیر والإقراء والنحو واللغة (به عربی). بیروت: إصدارات الحکمة. ص. ۶۹۸، ش:۹۹۷. تاریخ وارد شده در |سال= را بررسی کنید (کمک)