ابوالفضل احمد میدانی

ابوالفضل احمد بن محمد میدانی نیشابوری که بیشتر با نام ابوالفضل میدانی شناخته‌ می‌شود، (به اختضار: میدانی یا المیدانی) زبان‌شناس، ادیب، شاعر و نویسنده ایرانی مشهور به شیخ الادب و الامام ابو الفضل المیدانی در سده پنجم و ششم هجری قمری بوده‌است. میدانی به دو زبان فارسی و عربی کاملاً مسلط بود. او از شاگردان ابوالحسن علی بن احمد واحدی و یعقوب بن احمد نیشابوری بود. فرزندش، سعید بن احمد میدانی، و ابوجعفر احمد بن علی مقری بیهقی از شاگردان او بودند.

ابوالفضل میدانی

ابوالفضل احمد بن محمد میدانی نیشابوری
اطلاعات شخصی
درگذشته۵۱۸قمری/۱۱۲۴ میلادی
دورانسده پنجم و ششم هجری
منطقهنیشابور
مذهبسنی شافعی
آثار معروفبسیار است.
اشتغالادبیات عریی، زبان و لغت شناسی

نام

ابوالفضل احمد میدانی نیشابوری.

  • (به عربی: أحمد بن محمد بن أحمد بن إبراهیم المیدانی أبو الفضل النیسابوری)

زندگی

احمد میدانی در نیشابور به دنیا آمد و در همان‌جا پرورش یافت. نیشابور در زمان او یکی از بزرگترین مراکز تمدن اسلامی به شمار می‌رفت و او در این شهر ساکن محلهٔ میدان زیاد بود، به میدانی مشهور شد. میدانی در سال ۵۱۸ قمری در همین محله در نیشابور درگذشت.

آثار و نوشته‌ها
  • «مجمع الامثال» یا «جامع الامثال» :معروف‌ترین اثر وی که در فارسی با عنوان مجمع الامثال به همراه معادل فارسی توسط مصطفی تراویده و در یک مجموعه ۴ جلدی ترجمه شده است
  • «السامی فی الاسامی»
  • «الهادی للشادی»، در نحو فارسی
  • «نزهة الطرف»، در علم صرف
  • «شرح المفضلیات» یا «اسماء التفضیل»
  • «الانموذج»، در نحو
  • کتاب «النحو المیدانی»
  • «المصادر»
  • «منیة الراضی فی رسائل القاضی»
  • «اساس العربیة»
  • قید الأوابد من الفوائد.

منابع
    This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.