گاه‌شماری در ایران

استفاده از گاه‌شمار یا تقویم در ایران پیشینه‌ای بسیار کهن دارد. در گذر زمان گاه‌شماری ایرانی دگرگونی‌های زیادی کرده‌است. در ایران از روش‌های گاه‌شماری متفاوت مانند گاه‌شماری خورشیدی و گاه‌شماری قمری و با مبداهای متفاوت مانند تاج‌گذاری یزدگرد سوم یا هجرت محمد استفاده شده و می‌شود.

<<  خرداد  >>
ش ی د س چ پ ج
۱ ۲ ۳ ۴ ۵ ۶ ۷
۸ ۹ ۱۰ ۱۱ ۱۲ ۱۳ ۱۴
۱۵ ۱۶ ۱۷ ۱۸ ۱۹ ۲۰ ۲۱
۲۲ ۲۳ ۲۴ ۲۵ ۲۶ ۲۷ ۲۸
۲۹ ۳۰ ۳۱
۱۴۰۰ خورشیدی
گاهشماری ایران

یکی از کوشش‌های همیشگی ایرانیان، تنظیم گاه‌شماری بوده‌است که با زمان طبیعی و دوره رویدادهای کیهانی، حداکثر انطباق را داشته‌باشد. این کوشش منجر به ایجاد و بهره‌برداری از نظام‌های گاه‌شماری بسیار متعدد و متنوعی شد که در نهایت با تدوین و تنظیم سالنامه اعتدالی ایرانی به حداکثر دقت ممکن برای تطبیق گاه‌شماری قراردادی با سال طبیعی دست یافته شد؛ و امروزه نیز این گاه‌شماری همچنان دقیق‌ترین گاه‌شماری تاریخ بشر شناخته می‌شود. گمان نمی‌رود که هیچ مردم و تمدنی به اندازه ایرانیان تا این اندازه به بررسی و پژوهش در گاه‌شماری پرداخته‌باشند. فهرست نسخه‌های خطی احمد منزوی، خود به تنهایی نشان‌دهنده بیش از دو هزار نسخه سالنامه خطی منتشرنشده به زبان فارسی است. بیشترین کتیبه‌های باستانی در زمینه اخترشناسی و گاه‌شماری که در بین النهرین بدست آمده‌اند، به دوران فرمانروایی کاسیان و هخامنشیان منسوب هستند. کوشش و پیگیری دانشمندان ایرانی، منجر به پیدایی دقیق‌ترین گاه‌شماری جهان در ایران شده‌است.[1]

تاریخچه گاه‌شماری ایران

گاه‌شماری ایرانی تقویم خورشیدی برگرفته از تقویم بابلی بوده که خود متأثر از تقویم مصری بوده‌است. این تقویم در زمان هخامنشیان بومی شده و در زمان ساسانیان متأثر از تقویم ژولینی بود. از زمان ورود اسلام به ایران تقویم هجری قمری تا مشروطیت تقویم رسمی گردید و تقویم خورشیدی (از جمله خراجی و یزدگردی) نیز برای امور زراعی-مالی کاربرد داشت. در سال ۴۷۱ قمری تقویم خورشیدی جلالی تدوین گردید اما چندان رواج نیافت. تقویم جلالی به سال ۱۲۶۴ خورشیدی با تغییراتی در قالب گاه‌شماری هجری خورشیدی برجی مجدداً رایج شد و در سال ۱۲۸۹ خورشیدی در زمان مشروطیت تقویم مالی ایران شد. بر همین اساس در آغاز سال ۱۳۰۴ خورشیدی با تغییراتی در محاسبات و عناوین ماه‌ها به عنوان تقویم رسمی ایران درآمد که تا کنون رایج است.

گاه‌شماری در ایران باستان

گاه‌شماری در دوران کهن در ایران معمولاً بر اساس خورشید انجام می‌گرفت. گاه‌شماری‌های نخستین ایران برگرفته از گاهشماری بابلی با سال ۱۲ماه سی روزه بوده که هر ۶سال یکبار ۱۳ماهه می‌شده‌است. گاه‌شماری‌های ۳۶۵روزه برگرفته از گاه‌شماری باستانی مصری‌اند. گاه‌شماری در دوره هخامنشیان تغییراتی کرده و به صورت گاه‌شماری زرتشتی درآمد. در زمان اردشیر اول پادشاه ساسانی، تقویم ایرانی متأثر از گاه‌شماری ژولینی تغییراتی کرد و به آخر سال ۵ روز اضافه شد و در دوره یزدگرد سوم هم اصلاحاتی در آن انجام شد. پس از ورود اسلام به ایران، گاه‌شماری قمری جایگزین گاه‌شماری خورشیدی شد. اما با توجه به نقص‌های گاه‌شماری قمری اسلامی و برای تعیین سال فصلی و مالی جهت زمان پرداخت مالیات کشاورزان، تقویم خورشیدی (ازجمله: تقویم خراجی) کاربرد داشت اما از مبدأ حقیقی آن گاه تا دوماه عقب می‌افتاد.[2]

گاه‌شماری هجری قمری ایران

تقویم هجری قمری در تاریخ ایران پس از اسلام تاکنون کاربرد دارد و تا پیش از مشروطیت مهم‌ترین تقویم معمول ایرانیان بوده‌است.
در قرن اول قمری، تقویم قمری در کنار گاه‌شماری یزدگردی (با مبدأ ۱۱ قمری - تاجگزاری یزدگرد سوم) در ایران بکار برده می‌شد. نخستین کاربرد تقویم قمری در کنار یزدگردی با ضرب سکه‌های عرب ـ ساسانی در سال ۳۱ قمری (۲۰ یزدگردی) و ضرب مستقلاً سکه عربی از سال ۴۱ قمری (۳۰ یزدگردی) می‌باشد. در قرون بعد تقویم قمری در کنار دیگر گاهشماری‌های شمسی ایرانی کاربرد غالب یافت.[3] تا جاییکه از قرن نهم قمری به بعد گاه‌شماری هجری قمری گاه‌شماری رسمی در کلیه اسناد بوده‌است. در سال ۱۳۲۹ قمری (۱۲۹۰ شمسی) استفاده از سال شمسی نیز برای محاسبات مالی کشور در ایران رسمیت یافت. از سال ۱۳۰۴ شمسی که تقویم شمسی عموماً رسمیت یافت تا کنون نیز تقویم قمری در کنار آن برای مناسبتها و امور مذهبی رسماً استخراج شده و کاربرد دارد.[4] تقویم قمری هلالی ایران بر پایه نظرات فقهی و معیارهای فلکی استهلال و طبق افق تهران محاسبه و منتشر می‌شود اما در ماه‌های مهم مثل رمضان با استهلال میدانی ممکن است تجدیدنظر شود.

تاریخ امروز: ۲۹ شوّال سال ۱۴۴۲ هجری قمری هلالی ایران

گاه‌شماری جلالی

گاه‌شماری جلالی در دورهٔ ملکشاه سلجوقی با فرمان خواجه نظام‌الملک توسط عده‌ای از ریاضی دانان ایرانی و در راس آنان حکیم عمر خیام در ۲۴ اسفند ۴۵۷ هجری خورشیدی (۳ رمضان ۴۷۱ هجری قمری) تدوین شد.[5] در ایران پس از اسلام، گاهشماری هجری قمری کاربرد داشت و گاهشماری جلالی نیز پس از درگذشت ملکشاه، تا پیش از مشروطه در ایران رسمیت نداشت و با تغییراتی از جمله در مبدأ و اسامی و طول ماه‌ها در قالب تقویم هجری شمسی برجی از سال ۱۲۸۹ هجری خورشیدی در ایران به کار رفت.

مبدأ گاه‌شماری جلالی، سال جلوس ملکشاه بر تخت سلطنت و سرآغاز آن جمعه، اول فروردین سال نخستین جلالی (۴۵۸ هجری خورشیدی)، برابر نهم رمضان سال ۴۷۱ هجری قمری قراردادی (۱۵ مارس ۱۰۷۹ میلادی جولیانی مطابق ۲۱ مارس ۱۰۷۹ میلادی گرگوری) بود که تفاضل آن با تقویم هجری خورشیدی ۴۵۷ سال می‌باشد. در این گاهشماری روز اول سال طوری تنظیم شده‌است که با برابری بهاری همگام شود و در پایان سال‌ها ۳۶۵ یا ۳۶۶ روز دارند. طول ماه‌های آن را مانند گاهشماری یزدگردی ۳۰روزه با ۵روز افزوده و به احتمالی ضعیفتر مانند تقویم برجی براساس توقف نسبی خورشید در برج‌ها بین ۲۹ تا ۳۲روزه دانسته‌اند.

اولین استفاده از بروج فلکی عربی به جای ماه‌های تقویم‌های ایرانی

استفاده از نام برج فلکی برای ماه‌های تقویمی یک اشتباه تقویمی و نجومی است.

در تقویم جلالی از نام‌های بروج فلکی به جای نام ماه‌های زرتشتی در تقویم‌های ایرانی استفاده نمی‌شد. بروج فلکی عربی ۱۲ نام فنی در علم نجوم بود که مردم عادی از آن در تقویم استفاده نمی‌کردند. در شعر هیچ شاعری دیده نشده که نام بروج فلکیِ نجومی را در معنی تقویمی به کار برده باشد.[6] برعکس شاعران بسیاری از نام ماه‌های زرتشتی (فروردین، اردیبهشت، خرداد و ...) برای مقاصد تقویمی استفاده کرده‌اند.[7]

نویسنده واژه‌نامه برهان قاطع برای اولین بار در ۱۰۰۰ ه.ش از نام بروج فلکی عربی برای ماه‌های زرتشتی استفاده می‌کند.[8] این یک اشتباه نجومی و تقویمی است. در مورد بروج فلکی، برای اولین بار در حدود قرن پنجم قبل از میلاد، اخترگویان بابلی (و شاید یونانی) ، دائرةالبروج را به ۱۲ قسمت که هر کدام حدود ۳۰ درجه اند، تقسیم و هریک را با نام یک صورت فلکی شناسایی می کردند.[9] اما از آن زمان تا به امروز بعلت پیش‌روی محوری زمین (که دور تناوب آن ۲۶۰۰۰ سال است)، صورت‌های فلکی با برج‌های فلکی همنام خود منطبق نیستند و تقریباً به اندازه یک برج جابجا شده است.

در کتاب کشاف اصطلاحات الفنون که در ۱۱۲۴ ه.ش در هند تألیف شده ذیل واژه برج، نام برج‌های عربی را برای فصل‌های سال خورشیدی به کار می‌برد این کتاب که به عربی است برای اولین بار از بروج ربیعیه و خریفیه و صیفیه و شتویه در یک متن عربی نام می‌برد. در ترجمه فارسی آن که در سال ۱۲۴۰ ه.ش در کلکته انجام شده آمده: «سه برج نخست بروج ربیعیه و سه برج ثانی بروج صیفیه و شش برج نیمه ٔ نخست سال را بروج شمالی و مالیه نامند آنگاه سه برج سوم را بروج خریفیه و سه برج چهارم را بروج شتویه و شش برج نیمه ٔ دوم سال را جنوبیه و منخفضه نامند از اول جدی تا آخر جوزا را صاعده و معوجة الطلوع نام گذارند و از اول سرطان تا آخر قوس را مستقیمةالطلوع و هابطه و مطیعه و آمره خوانند ... اولین برج از هریک از بروج ربیعیه و صیفیه و خریفیه و شتویه را برج منقلب نامند زیرا بمجرد حلول آفتاب از برجی ببرج دیگر فصل نیز بفصلی دیگر باز گردد و دومین برج از برجهای فصول اربعه را برج ثابت خوانند زیرا فصلی که بروج مربوط بدان فصل می‌باشد در آن موقع ثابت و تغییرناپذیر است و سومین برج از برجهای فصول چهارگانه را ذوجسدین گویند زیرا هوا در ماه آخر فصل بواسطه ٔ حلول و نقل آفتاب از آخرین برج فصلی به اولین برج فصل دیگر در حالت امتزاج بین الفصلین باشد و از این بیان وجه تسمیه ٔ برج دوم هر فصل به ثابت کاملاً روشن و هویدا گردد.»[10][11]

بنابراین نام بروج فلکی را (حمل، ثور، جوزا و ...) اولین با محمدحسین بن خلف تبریزی (متخلص به برهان) در حیدرآباد، هندوستان روی ماه‌های زرتشتی گذاشته که بنا به پیش‌روی محوری زمین اشتباه است. و نجم‌الدوله هم در سال ۱۲۲۶ ه.ش از نام بروج فلکی برای تقویم ایرانی استفاده کرد.[12] و این یعنی۲۲۶ سال پس از نوشتن برهان قاطع و ۹۸ سال پس از نوشتن متن عربی کشاف اصطلاحات الفنون. تقویم هجری خورشیدی برجی در آغاز رسمی نبود و تنها به مدت ۶۶ سال و تنها در تقویم‌های قدیمی و در امور گمرکات و مالیه ایران و مورد استفاده قرار گرفته بوده است؛[13] و بعدا به مدت ۱۵سال هم از ۱۲۸۹ تا ۱۳۰۴ ه.ش تقویم رسمی ایران بوده است.[14] و پس از ایران در افغانستان هم مورد استفاده قرار گرفت. استفاده از نام بروج عربی برای تقویم ایرانی هنوز هم میان برخی روستاییان کشور رایج است.

گاه‌شماری هجری خورشیدی برجی

گاه‌شماری هجری خورشیدی را نخستین بار عبدالغفار نجم‌الدوله با توجه به تقویم جلالی استخراج کرد. نجم‌الدوله برای اولین بار عبارت ۱۲۶۴ هجری شمسی را در حاشیه تقویم سال ۸۰۷ جلالی مطابق ۳–۱۳۰۲ هجری قمری ذکر کرد و از آن تاریخ به بعد، نظام گاه‌شماری را در ایران رایج کرد که برای اولین بار اساس آن شمسی و مبدأ آن هجرت پیامبر اسلام از مکّه به مدینه باشد. ماه‌های آن براساس اسامی عربی برج‌های دوازده‌گانه فلکی (حمل، ثور، جوزا… حوت) و طول آن‌ها برمبنای توقف نسبی خورشید در بروج مذکور ۲۹ تا ۳۲روزه بود. تقویمی که او نوشت، به تقویم هجری شمسی بُرجی معروف است.

این تقویم در دوره دوم مجلس شورای ملی ایران در ۲۱ صفر ۱۳۲۹ هجری قمری، برابر با ۲ اسفند (حوت) ۱۲۸۹ هجری شمسی، به عنوان مقیاس رسمی زمان محاسبات مالی کشور پذیرفته شد.[15][16] دستکم تا ۲۵ سال پیش از آن، تقویم‌هایی بر اساس گاه‌شماری هجری شمسی در ایران استخراج و چاپ می‌شد. ۱۵ سال بعد در پنجمین دوره مجلس شورای ملی قانون گاه‌شماری هجری شمسی به تصویب رسید.[17]

ماه‌های تقویم هجری خورشیدی برجی، بین ۲۹ تا ۳۲روزه و طول ماه‌ها در هرسال بستگی به توقف سالانه خورشید در هر برج متفاوت بوده‌است. طول ماه‌ها: حمل (۳۰ یا ۳۱روزه)، ثور (۳۱ یا ۳۲روزه)، جوزا (۳۱ یا ۳۲روزه)، سرطان (۳۱ یا ۳۲روزه)، اسد (۳۱ یا ۳۲روزه)، سنبله (۳۰ یا ۳۱روزه)، میزان (۳۰ یا ۳۱روزه)، عقرب (۲۹ یا ۳۰روزه)، قوس (۲۹ یا ۳۰روزه)، جدی (۲۹ یا ۳۰روزه)، دلو (۲۹ یا ۳۰روزه)، حوت (۲۹ یا ۳۰روزه).[18]

گاه‌شماری رسمی ایران

گاه‌شماری رسمی ایران، گاه‌شماری خورشیدی است که محاسبات، طول و سرآغازش بر اساس گاه‌شماری جلالی و مبدأ آن سال هجرت پیامبر اسلام (برابر با ۶۲۲ میلادی قدیم) می‌باشد. نام ماه‌های گاه‌شماری رسمی، بر اساس گاه‌شماری اوستایی نو انجام گرفته‌است.

گاه‌شماری رسمی ایران در ۱۱ فروردین ۱۳۰۴ (۱۹۲۵ میلادی) در مجلس شورای ملی به عنوان نظام گاه‌شماری سراسری و رسمی ایران تصویب شد. البته پیش از آن، نسخه اولیه این گاه‌شماری از ۲ اسفند ۱۲۸۹ به عنوان تقویم مالی کشور کاربرد رسمی یافته‌بود.[19] این گاه‌شماری پس از رسمیت یافتن در ایران، در افغانستان به‌طور رسمی و در منطقه کردستان به صورت غیررسمی بکار برده شد و می‌شود.

به موجب این گاه‌شماری طول و نام ماه‌های سال اصلاح شد. طول ماه‌ها که در هر سال متغیر بود و از ۲۹ تا ۳۲ روز تغییر می‌کرد به شش ماه ۳۱ روزه، پنج ماه ۳۰ روزه و یک ماه ۲۹ روزه (که در سال‌های کبیسه ۳۰ روز می‌شود) دقیق شد و نام ماه‌ها از نام عربی برج‌های فلکی به نام‌های امروزی آن (فروردین تا اسفند) که برگرفته از نام‌های اوستایی و پهلوی بود، تغییر کرد.

در این گاه‌شماری معیار شروع سال، ۱ فروردین و معیار لحظه تحویل سال اعتدال بهاری است ولی مکانی که باید مبدأ محاسبهٔ تقویم قرار گیرد مشخص نشده‌است. بعضی (از جمله ایرج ملکپور) نصف‌النهار ۵۲٫۵ درجهٔ شرقی را مرجع محاسبات این تقویم گرفته‌اند و برخی دیگر (از جمله راین‌گولد و درشوویتز در Calendrical Calculations) شهر تهران را. این دو مبدأ تا حدود سال ۱۴۶۹ هجری شمسی اختلافی در گاه‌شماری ایجاد نمی‌کنند ولی برای تعیین کبیسه بودن یا نبودن سال ۱۴۶۹، لازم است مبدأ این گاه‌شماری مشخص شود.

تقسیمات گاه‌شماری رسمی

پس از اصلاح و تعیین نام ماه‌های سال و تصویب دقیق زمان ابتدا و انتهای هر ماه و فصل‌های سال، مجلس شورای ملی تقسیم‌بندی سالیانه را به این صورت ابلاغ کرد:

یک سال رسمی ایران، یک سال خورشیدی است که تشکیل شده‌است از ۱۲ ماه، که شش ماه اول ۳۱ روز، پنج ماه دوم ۳۰ روز و ماه آخر ۲۹ روز می‌باشد. هر ۴ یا به ندرت ۵ سال یکبار طول ماه آخر ۳۰ روز است که آن سال به سال کبیسه معروف است.

طول سال و فصلها در ایران و افغانستان و کردستان یکسان هستند ولی ماه‌ها در هر زبان و گویشی نام خاصی دارند؛ که به ترتیب عبارت‌اند از:

ماه‌های هجری خورشیدی
ترتیب روزها نام تاریخ‌های میلادی[20] فصل
فارسی
(ایران)
فارسی
(افغانستان)[21][22]
پشتو[23]
(افغانستان)
کردی ترکی
آذربایجانی
هزارگی
(افغانستان)[24]
۱ ۳۱ فروردین حَمَل وری خاکه‌لێوه آغلارگولر اورال ۲۱ مارس۲۰ آوریل
بهار
۲ ۳۱ اردیبهشت ثَور غویی گوڵان گولن اید ۲۱ آوریل۲۱ مه
۳ ۳۱ خرداد جَوزا غبرګولی جۆزەردان قیزاران بررید ۲۲ مه۲۱ ژوئن
۴ ۳۱ تیر سَرَطان چنګاښ پووشپەڕ قورا پیشیرن سرتایستو ۲۲ ژوئن۲۲ ژوئیه تابستان
۵ ۳۱ مرداد اَسَد زمری گەلاوێژ قویروق دوغان چیله تایستو ۲۳ ژوئیه۲۲ اوت
۶ ۳۱ شهریور سُنبُله وږی خەرمانان زومار آخیر تایستو ۲۳ اوت۲۲ سپتامبر
۷ ۳۰ مهر میزان تله ڕەزبەر خزل تخم ریز ۲۳ سپتامبر۲۲ اکتبر
پاییز
۸ ۳۰ آبان عَقرَب لړم خەزەڵوەر قیروو برگ ریز ۲۳ اکتبر۲۱ نوامبر
۹ ۳۰ آذر قَوس لیندۍ سەرماوەز آذر چیله زمستو ۲۲ نوامبر۲۱ دسامبر
۱۰ ۳۰ دی جَدْی مرغومی بەفرانبار چیلله بامو ۲۲ دسامبر۲۰ ژانویه زمستان
۱۱ ۳۰ بهمن دَلو سلواغه ڕێبەندان دوندوران سیاه بار ۲۱ ژانویه۱۹ فوریه
۱۲ ۲۹-۳۰[25] اسفند حوت کب رەشەمە بایرام نجیر ۲۰ فوریه۲۰ مارس

کبیسه‌گیری گاه‌شماری رسمی

تقویم رسمی ایران معمولاً هر چهار یا به ندرت پنج سال یکبار کبیسه می‌شود. برای جبران کسر سال حقیقی، در آغاز هر دورهٔ ۲۹، ۳۳ یا ۳۷ساله، یک کبیسه پنج ساله وجود دارد. در یک فراز پنج‌هزارساله، مابازای هر دورهٔ ۳۷ساله، نزدیک به پنج دورهٔ ۲۹ساله و تقریباً ۲۰ دورهٔ ۳۳ساله وجود دارد. ترتیب و توالی کبیسه‌ها قاعده‌مند نیست. چنانچه لحظه تحویل سال خورشیدی بعد از ظهر ۳۶۶اُمین روز از سال باشد، آن سال کبیسه و روز بعد نوروز است.[26]

سال‌های کبیسه یک قرن اخیر با توجه به دوره‌ها:
(دورهٔ ۳۳ساله): ۱۲۸۰ - ۱۲۸۴ - ۱۲۸۸ - ۱۲۹۲ - ۱۲۹۶ - ۱۳۰۰ - ۱۳۰۴ - ۱۳۰۸
(دورهٔ ۳۳ساله): ۱۳۱۳ - ۱۳۱۷ - ۱۳۲۱ - ۱۳۲۵ - ۱۳۲۹ - ۱۳۳۳ - ۱۳۳۷ - ۱۳۴۱
(دورهٔ ۲۹ساله): ۱۳۴۶ - ۱۳۵۰ - ۱۳۵۴ - ۱۳۵۸ - ۱۳۶۲ - ۱۳۶۶ - ۱۳۷۰
(دورهٔ ۳۳ساله): ۱۳۷۵ - ۱۳۷۹ - ۱۳۸۳ - ۱۳۸۷ - ۱۳۹۱ - ۱۳۹۵ - ۱۳۹۹ - ۱۴۰۳.

گاه‌شماری هجری خورشیدی حسابی

گاه‌شماری هجری خورشیدی حسابی نوعی گاه‌شماری حسابی بر اساس الگوریتمی است که برای محاسبه دقیق آغاز، تقسیمات و کبیسه‌گیری گاه‌شماری جلالی تدوین می‌شود.

یکی از گاه‌شماری‌های هجری خورشیدی حسابی توسط احمد بیرشک ارائه شده‌است و در کنار گاه‌شماری رسمی ایران مشهور بوده و بعلت خطی بودن کاربرد آن آسان‌تر است. این تقویم با توجه به زیردوره‌ها و دوره‌های میانی تقویم جلالی و تکمیل آن در قالب یک دوره بزرگتر ۲۸۲۰ ساله ایجاد شده‌است. دوره بزرگ مذکور ابتدا توسط ذبیح بهروز محاسبه، کشف و پیشنهاد داده شد آنگاه توسط احمد بیرشک دوره‌های میانی آن تعریف شد و مدون گردید.

دیگر گاهشماری هجری خورشیدی حسابی، گاهشماری حسابی رایانه‌ای است که توسط موسی اکرمی تدوین شده‌است.

انواع گاه‌شماری‌های ایران

برخی از مشهورترین سال‌شمارهایی که در ایران کاربرد داشته و دارند (تقریباً به ترتیب زمان پیدایش و کاربرد) به شرح زیر است:

از برخی از این گاه‌شماری‌ها شواهد دقیق و مدونی در دسترس نیست ولی با کاوش متون تاریخی و بررسی زمان‌بندی جشن‌ها و رسوم کهن آریایی مانند نوروز، شب یلدا (چلهجشن سده و… به میزان زیادی شناخته و دسته‌بندی شده‌اند.

جستارهای وابسته

پانویس و منابع

  1. «نسخه آرشیو شده». بایگانی‌شده از اصلی در ۱۳ اکتبر ۲۰۱۰. دریافت‌شده در ۲۸ سپتامبر ۲۰۱۰.
  2. گاه‌شماری ایرانی، موسی اکرمی، تهران: دفتر پژوهش‌های فرهنگی، چاپ اول (۱۳۸۰)، صفحهٔ ۴۷.
  3. https://calendar.ut.ac.ir/Fa/CalHistory/CalHistory4-2-1.asp#4-2
  4. https://calendar.ut.ac.ir/Fa/CalHistory/CalHistory4-3-1.asp
  5. نوروزنامه، رساله منسوب به خیام نیشابوری
  6. لغت‌نامه دهخدا ذیل حمل، ثور، جوزا و ...
  7. لغت‌نامه دهخدا ذیل فروردین، اردیبهشت، خرداد و ...
  8. واژه‌نامه برهان قاطع ذیل اردیبهشت، خرداد، تیر و ...
  9. «: دائرةالبروج». daneshnameh.roshd.ir. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۱۲-۰۳.
  10. کشاف اصطلاحات الفنون. به کوشش محمدعلی تهانوی.
  11. لغت‌نامه دهخدا ذیل برج.
  12. «چطور ماه‌های پارسی متولد شدند؟». همشهری آنلاین. ۲۰۱۳-۰۴-۰۳. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۱۲-۰۱. برج‌های این تقویم، هم نام با دوازده صورت فلکی قدیمی منطقه‌البروج است، سال خورشیدی بر اساس محاسبات نجومی با سه ماه و 24 روز دیرکرد از روز نخست فروردین آغاز می‌شود.
  13. «تقویم ایران چه زمانی هجری شمسی شد؟». ایسنا. ۲۰۱۴-۰۳-۳۱. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۱۲-۰۱.
  14. «چطور ماه‌های پارسی متولد شدند؟». همشهری آنلاین. ۲۰۱۳-۰۴-۰۳. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۱۲-۰۱. تقویم هجری خورشیدی برجی تا سال 1328 هجری قمری برابر با 1288 هجری خورشیدی به شکل رسمی مورد استفاد قرار نمی‌گرفت تا آن که مجلس شورای ملی، طرحی با موضوع قید تاریخ تمامی معاملات و مبادلات مشترکه عمومی از تاریخ قمری به هجری خورشیدی برجی را مورد بررسی قرار داد و در دوره دوم مجلس شورای ملی ایران در ماده سه قانون محاسبات عمومی، مصوب 21 صفر 1329 برابر با 2 حوت 1289 این موضوع بررسی شد و بدین ترتیب تقویم هجری خورشیدی برجی به عنوان مقیاس رسمی زمان در محاسبات دولتی به تصویب رسید.
  15. تقویم هجری شمسی بایگانی‌شده در ۳۰ ژوئن ۲۰۱۱ توسط Wayback Machine - مرکز تقویم
  16. همه‌چیز در مورد تقویم هجری شمسی بایگانی‌شده در ۲۶ ژوئن ۲۰۱۲ توسط Wayback Machine خبر آنلاین
  17. گاه‌شماری در ایران از قرن نهم هجری قمری تاکنون مرکز تقویم
  18. تقویم، تقویم هجری شمسی برجی هفت آسمان «دانشنامه ستاره‌شناسی»
  19. تاریخچه تقویم ایرانی، معنی اسم ماه‌ها بایگانی‌شده در ۱۵ اکتبر ۲۰۱۱ توسط Wayback Machine نقد نیوز
  20. تطبیق روزها بصورت میانگین است.
  21. نام ماهها در تقویم هجری خورشیدی عریستان سعودی (تقویم ام‌القری) نیز چنین است.
  22. نام ماه‌های گاه‌شماری مردمی ایران قبل از پهلوی اول نیز چنین بود و هنوز برخی روستاییان از آن استفاده می‌کنند.
  23. بر اساس داده‌های صفحهٔ ۲۳ این نوشتار: http://www.evertype.com/standards/af/af-locales.pdf
  24. شریعتی، حفیظ الله. «تقويم هزارگی: گاهشماری، نجوم و ستاره شناسی». گریه های مریم مصلوب: تک سروده های خودم. دریافت‌شده در ۲۰۲۱-۰۴-۲۳.
  25. در سال‌های عادی ۲۹ روز و در سال‌های کبیسه ۳۰ روزه است.
  26. تقویم تطبیقی جلد ۱: حیات نبوی، ایرج ملک‌پور، تهران: پَرَشْکوه، چاپ اوّل (۱۳۸۰)، ص ۳.
  • اکرمی، موسی. گاه‌شماری ایرانی. تهران: دفتر پژوهش‌های فرهنگی، ۱۳۸۰. شابک ۹۶۴‐۵۷۹۹‐۴۲‐۲.
  • تاریخ‌شناسی، پایهٔ پیش‌دانشگاهی، رشتهٔ علوم انسانی، دفتر برنامه‌ریزی و تألیف کتاب‌های درسی ایران، ۱۳۸۵. (بازنگری شده)
  • Reingold, Edward M. & Dershowitz, Nachum. Calendrical Calculations. The millenium edition, Cambridge University Press, 2001. ISBN 0-521-77752-6.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.